Klaar met kanoen!
Door: Tesse
Blijf op de hoogte en volg Tesse
24 Juli 2014 | India, Benares
Hallie,
De ochtend van de 29e verlieten we Fatehgarh om de kanotocht naar Kanpur voort te zetten. We verwachtten er nog zo'n 4 a 5 dagen over te doen. Toen we vanuit Haridwar vertrokken had ik verwacht er ongeveer een week over te doen daar te komen, achteraf had ik de kanosnelheid een beetje overschat, bovendien had ik de afstand niet echt opgezocht. Na 2,5 week onderweg te zijn geweest werd Kanpur bereiken al een beetje een doel an sich, zouden we er ooit wel komen? Zodra we uit Fatehgarg vertrokken kreeg Maarten al last van zijn maag, wat alleen maar erger werd. De arme jongen kon aan het eind van de dag bijna niks meer, waardoor die arme Tesse al het werk kon doen. Toen het de volgende ochtend alleen nog maar slechter was, moesten we helaas besluiten dat het niet voortbestemd was om Kanpur per boot te bereiken. Gelukkig hadden we de hele nacht de trein langs horen komen aan de overkant, dus het zou niet al te lastig worden om Kanpur per trein te bereiken. Het enige probleem was dat Maarten vrijwel alleen nog maar kon liggen, zijn eigen tas tillen zou hem ook nog wel lukken dacht ie, maar de rest (een hele boel) zou door mij verplaatst moeten worden. Daar zag ik wel tegenop, ik zou 2 keer moeten lopen, in de hitte, en we wisten eigenlijk niet hoe ver het zou zijn. Maar in rural India is hulp nooit ver te zoeken. Terwijl we zaten te wachten tot de boot een beetje droog was kwam er een groepje dorpelingen naar ons toe lopen, waarschijnlijk op onze aanwezigheid geattendeerd door de menner van een ossenwagen die steeds zand kwam halen van een zandbank een stuk verderop. Duidelijk maken dat Maarten ziek was was niet zo moeilijk en eigenlijk voor we het wisten werden al onze spullen door de dorpelingen op de ossenwagen geladen en naar de dorpsweg gebracht. Daar hebben we zo'n 15 minuutjes gezeten, terwijl we van allen kanten eten, chai en zelfs medicijnen aangeboden kregen. Na 15 minuutjes werd ons verteld dat we alle spullen achterin een melkwagen konden laden en dat deze ons een lift zou geven naar het dichtsbijzijnde grotere treinstation, vanwaar we de trein naar Kanpur konden pakken. Maarten kon er helaas niet zo van genieten, maar ik zat heerlijk achterin de vrachtwagen te zwaaien naar alle verbaasde mensen waar we langsreden. Het was een prachtig ritje langs prachtige groene dorpjes. De treinrit daarna was ook prima, Maarten kon boven de stoelen bij de bagage zitten, waar ie zelfs nog even geslapen heeft. Zo hebben we het eindvan de eerste etappe helaas per trein bereikt, maar het was wel weer een mooi avontuur. In Kanpur ging het trouwens al meteen weer een stuk beter met Maarten.
Na een paar dagen rust vetrekken we op 3 juli vanuit het hotel naar de Ganges om aan etappe 2 te beginnen. Deze etappe is een stuk korter dan de vorige en het doel is Allahabad. Hier hopen we ongeveer 7 dagen over te doen. Het vetrek wordt wat vertraagd doordat de boot bij het oppompen meteen weer uitscheurd, de vorige reparatie was niet sterk genoeg. Dit zorgt voor wat frustratie bij ons, maar gelukkig worden we meteen weer langs wat kleermakers geleid en na een paar uur kunnen we alsnog vertrekken. Helaas blijkt bij het varen dat de boot wel een stuk lekker is geworden, de leermaker heeft door de bodem moeten naaien om het stevig genoeg te krijgen. Dit zorgt wederom voor wat frustratie, maar met wat hozen en af en toe de boot leeggooien valt er gelukkig nog best goed mee te varen. Tijdens deze etappe zien we voor het eerst gangesdolfijnen boven water springen, mooi! Ook slapen we een nacht in een grote tempel, waar de hele nacht religieuze teksten door een luide microfoon worden gezongen, gelukkig hadden we oordopjes.
Na een paar dagen varen worden we uiteindelijk toch nog ingehaald door de Monsoon. Het begon op een nacht die we gelukkig doorbrachten in een dorpje, Dalmauj, waar we sliepen in een deel van een oude tempel langs de oever. We gingen slapen terwijl er nog een groepje jongens uit het dorp om ons heen zat. Maarten werd opgeschrikt omdat hij "Hello sir" hoorde. Toen hij slaperig "yes" antwoordde, zei de jongen: "Please sleep".
De volgende dag regende het zo hard dat het omogelijk was te vertrekken (hoewel we wel een heldhaftige poging hebben gedaan). Een vriendelijke en beleefde jongeman, genaamd Rahul, nam ons mee naar zijn huis waar we weer heerlijk van de indiase gastvrijheid hebben kunnen genieten. Hij sprak ons altijd netjes aan met "Hello sir" of "Hello ma'am", wat wij wel konden waarderen. Grappig was wel dat hij elke zin daarmee begon. We hebben in zijn huis kunnen slapen, of eigenlijk sliep we met zijn allen op een rijtje bedden buiten. De volgende dag konden we wel vertrekken en de rest van de etappe hebben we het droog kunnen houden. Precies 7 dagen na vertrek uit Kanpur bereiken we Allahabad.
Allahabad is een mooie en ook religieus belangrijke stad. Dit is de plek waar de heilige Ganges, Yamuna an de mytholigische rivier de Sarasvati samenkomen. We hebben er een paar dagen toeristje gespeeld en zelfs een massage genomen, wat vooral voor Maarten een must was, want hij heeft bij het varen steeds sneller last van zijn zwakke ruggetje. Hopelijk zou het nu beter gaan.
De laatste etappe naar Varanasi konden we bijna geen volle dagen varen vanwege de monsoon en soms hele harde tegenwind. We hebben een nachtje bij een guru in huis kunnen slapen en nog een nachtje in een tempel in een prachtig dorpje. Door de lekke boot en de regen is het slapen in de tent een nieuw avontuur geworden. Toen het droog was sliepen we alleen in de binnentent, waardoor alles lekker droog was en goed kon luchten. Nu worden de spullen nat in de boot, waarna ze niet meer kunnen drogen door de regen. Hierdoor slapen we op drijfnatte, steeds meer naar lijk geurende matjes in een vochtige, naar lijk geurende tent. Maar het went wel. Veel lijken zien we niet, maar af en toe zien we een hond eten van een hoopje vodden, gelukkig is het lijk zelf meestal niet heel goed zichtbaar, slechts enkele keren voeren we langs een "vers" compleet lijk. We kijken er eigenlijk niet meer echt van op, vaak zijn we ook wel zo moe dat we het hoopje rottend lijk op 10 meter afstand van de lunchplek maar gewoon negeren, hoewel de lucht ons dat wel lastig maaktje :)
En nu zitten we in Varanasi, het eindoel van onze kanotocht. We hebben er verschrikkelijk veel van genoten, maar het is nu wel mooi geweest. Morgen vertrekken we naar Kolkata om daarna nog een paar weken naar Bangladesh te gaan. We blijven dus wel de Ganges volgen, maar nu met de trein.
Groetjes!
De ochtend van de 29e verlieten we Fatehgarh om de kanotocht naar Kanpur voort te zetten. We verwachtten er nog zo'n 4 a 5 dagen over te doen. Toen we vanuit Haridwar vertrokken had ik verwacht er ongeveer een week over te doen daar te komen, achteraf had ik de kanosnelheid een beetje overschat, bovendien had ik de afstand niet echt opgezocht. Na 2,5 week onderweg te zijn geweest werd Kanpur bereiken al een beetje een doel an sich, zouden we er ooit wel komen? Zodra we uit Fatehgarg vertrokken kreeg Maarten al last van zijn maag, wat alleen maar erger werd. De arme jongen kon aan het eind van de dag bijna niks meer, waardoor die arme Tesse al het werk kon doen. Toen het de volgende ochtend alleen nog maar slechter was, moesten we helaas besluiten dat het niet voortbestemd was om Kanpur per boot te bereiken. Gelukkig hadden we de hele nacht de trein langs horen komen aan de overkant, dus het zou niet al te lastig worden om Kanpur per trein te bereiken. Het enige probleem was dat Maarten vrijwel alleen nog maar kon liggen, zijn eigen tas tillen zou hem ook nog wel lukken dacht ie, maar de rest (een hele boel) zou door mij verplaatst moeten worden. Daar zag ik wel tegenop, ik zou 2 keer moeten lopen, in de hitte, en we wisten eigenlijk niet hoe ver het zou zijn. Maar in rural India is hulp nooit ver te zoeken. Terwijl we zaten te wachten tot de boot een beetje droog was kwam er een groepje dorpelingen naar ons toe lopen, waarschijnlijk op onze aanwezigheid geattendeerd door de menner van een ossenwagen die steeds zand kwam halen van een zandbank een stuk verderop. Duidelijk maken dat Maarten ziek was was niet zo moeilijk en eigenlijk voor we het wisten werden al onze spullen door de dorpelingen op de ossenwagen geladen en naar de dorpsweg gebracht. Daar hebben we zo'n 15 minuutjes gezeten, terwijl we van allen kanten eten, chai en zelfs medicijnen aangeboden kregen. Na 15 minuutjes werd ons verteld dat we alle spullen achterin een melkwagen konden laden en dat deze ons een lift zou geven naar het dichtsbijzijnde grotere treinstation, vanwaar we de trein naar Kanpur konden pakken. Maarten kon er helaas niet zo van genieten, maar ik zat heerlijk achterin de vrachtwagen te zwaaien naar alle verbaasde mensen waar we langsreden. Het was een prachtig ritje langs prachtige groene dorpjes. De treinrit daarna was ook prima, Maarten kon boven de stoelen bij de bagage zitten, waar ie zelfs nog even geslapen heeft. Zo hebben we het eindvan de eerste etappe helaas per trein bereikt, maar het was wel weer een mooi avontuur. In Kanpur ging het trouwens al meteen weer een stuk beter met Maarten.
Na een paar dagen rust vetrekken we op 3 juli vanuit het hotel naar de Ganges om aan etappe 2 te beginnen. Deze etappe is een stuk korter dan de vorige en het doel is Allahabad. Hier hopen we ongeveer 7 dagen over te doen. Het vetrek wordt wat vertraagd doordat de boot bij het oppompen meteen weer uitscheurd, de vorige reparatie was niet sterk genoeg. Dit zorgt voor wat frustratie bij ons, maar gelukkig worden we meteen weer langs wat kleermakers geleid en na een paar uur kunnen we alsnog vertrekken. Helaas blijkt bij het varen dat de boot wel een stuk lekker is geworden, de leermaker heeft door de bodem moeten naaien om het stevig genoeg te krijgen. Dit zorgt wederom voor wat frustratie, maar met wat hozen en af en toe de boot leeggooien valt er gelukkig nog best goed mee te varen. Tijdens deze etappe zien we voor het eerst gangesdolfijnen boven water springen, mooi! Ook slapen we een nacht in een grote tempel, waar de hele nacht religieuze teksten door een luide microfoon worden gezongen, gelukkig hadden we oordopjes.
Na een paar dagen varen worden we uiteindelijk toch nog ingehaald door de Monsoon. Het begon op een nacht die we gelukkig doorbrachten in een dorpje, Dalmauj, waar we sliepen in een deel van een oude tempel langs de oever. We gingen slapen terwijl er nog een groepje jongens uit het dorp om ons heen zat. Maarten werd opgeschrikt omdat hij "Hello sir" hoorde. Toen hij slaperig "yes" antwoordde, zei de jongen: "Please sleep".
De volgende dag regende het zo hard dat het omogelijk was te vertrekken (hoewel we wel een heldhaftige poging hebben gedaan). Een vriendelijke en beleefde jongeman, genaamd Rahul, nam ons mee naar zijn huis waar we weer heerlijk van de indiase gastvrijheid hebben kunnen genieten. Hij sprak ons altijd netjes aan met "Hello sir" of "Hello ma'am", wat wij wel konden waarderen. Grappig was wel dat hij elke zin daarmee begon. We hebben in zijn huis kunnen slapen, of eigenlijk sliep we met zijn allen op een rijtje bedden buiten. De volgende dag konden we wel vertrekken en de rest van de etappe hebben we het droog kunnen houden. Precies 7 dagen na vertrek uit Kanpur bereiken we Allahabad.
Allahabad is een mooie en ook religieus belangrijke stad. Dit is de plek waar de heilige Ganges, Yamuna an de mytholigische rivier de Sarasvati samenkomen. We hebben er een paar dagen toeristje gespeeld en zelfs een massage genomen, wat vooral voor Maarten een must was, want hij heeft bij het varen steeds sneller last van zijn zwakke ruggetje. Hopelijk zou het nu beter gaan.
De laatste etappe naar Varanasi konden we bijna geen volle dagen varen vanwege de monsoon en soms hele harde tegenwind. We hebben een nachtje bij een guru in huis kunnen slapen en nog een nachtje in een tempel in een prachtig dorpje. Door de lekke boot en de regen is het slapen in de tent een nieuw avontuur geworden. Toen het droog was sliepen we alleen in de binnentent, waardoor alles lekker droog was en goed kon luchten. Nu worden de spullen nat in de boot, waarna ze niet meer kunnen drogen door de regen. Hierdoor slapen we op drijfnatte, steeds meer naar lijk geurende matjes in een vochtige, naar lijk geurende tent. Maar het went wel. Veel lijken zien we niet, maar af en toe zien we een hond eten van een hoopje vodden, gelukkig is het lijk zelf meestal niet heel goed zichtbaar, slechts enkele keren voeren we langs een "vers" compleet lijk. We kijken er eigenlijk niet meer echt van op, vaak zijn we ook wel zo moe dat we het hoopje rottend lijk op 10 meter afstand van de lunchplek maar gewoon negeren, hoewel de lucht ons dat wel lastig maaktje :)
En nu zitten we in Varanasi, het eindoel van onze kanotocht. We hebben er verschrikkelijk veel van genoten, maar het is nu wel mooi geweest. Morgen vertrekken we naar Kolkata om daarna nog een paar weken naar Bangladesh te gaan. We blijven dus wel de Ganges volgen, maar nu met de trein.
Groetjes!
-
24 Juli 2014 - 17:56
Anneke:
Ha Tessekles, wat een mooi verhaal weer, wat weet je het smakelijk te vertellen....en dus heb ik er smakelijk om kunnen lachen :-) Wat bijzonder hoe jullie overall hulp en gastvrijheid weten te ontvangen. Geniet nog veel van de laatste weken van jullie reis. Hoop in augustus mondeling je verhalen te horen. Liefs
-
25 Juli 2014 - 09:39
Eric:
Hoi Tesse,
Wat een wereldmeid ben je toch. En wat zal je een spieren hebben ontwikkeld om met een zieke Maarten langs al die lijken te moeten peddelen. Fantastisch dat je zo'n eind hebt kunnen varen over de heilige Ganges. En ook nog dolfijnen gezien langs de boot. Dat lijkt me wel heel bijzonder, omdat je nog zo'n eind weg bent van de zee. En dat allemaal met die V & D kano. Ik zou gelijk wat reclame geld gaan vragen aan die Dreesman en misschien wel iets om aan te melden voor het Guinness boek van rariteiten. Super meid. Geniet nog van de rest van India en hoor uiteraard graag je verhalen als je terug bent. Groeten, Eric. -
26 Juli 2014 - 09:42
Daan:
Dag Tesse,
Knap hoor om zo avontuurlijk te reizen en je aan te passen aan alles wat je tegenkomt en meemaakt.
En er vooral van te genieten!
Inderdaad: de boot moet mee terug en ten toon gesteld worden.
Dank voor je mooie verhalen.
groet,
Daan -
26 Juli 2014 - 14:49
Rita:
Hoi Tessebes.
Wat een wonderschone en spannende avonturen beleef je toch. En dat die kano toch steeds weer opgelapt kan worden ! Ik had niet gedacht dat je het ook maar 1 dag met die boot zou volhouden... Super hoor en dan steeds weer die kleine (??) frustratietjes en steeds weer oplossingen die zich aandienen. Super, op zo'n manier kun je de hele wereld aan !
Ik wens je nog heel veel plezier de komende tijd, groetjes , Rita
-
26 Juli 2014 - 16:02
Nadja:
Godzijdank zijn jullie niet opgegeten door krokodillen! Wel weer een mooi verhaal:) Kom maar snel terug, want ik mis je! geniet er nog van en kusjes -
03 Augustus 2014 - 19:40
Joke:
Hoi Tesse,
Mooi verhaal. Zie het helemaal voor me. Als moeder vaan Maarten maak ik me toch wel zorgen voor de tijd die Maarten alleen zal door brengen in India. Kun je niet wat langer blijven om toch een oogje op hem te houden?
Zag op face book een bloederige grote teen. Hoop dat je niet al te veel pijn hebt gehad en dat het goed aan het genezen is. Groetjes en hou je taai. Joke -
13 Oktober 2014 - 22:38
Marsha:
Hallo Tesse
Wij kennen elkaar niet, zijn zelfs wildvreemden voor elkaar, maar toch kan ik al je (reis) verhalen lezen. Is dat niet vreemd? En je bedoeling wel? Ik kwam hierop omdat ik wat info zocht over Carnival in Brazilië, maar werd gelinkt naar jouw verhaal over dat in Bolivia (niet echt aanlokkelijk). Wil weten of je de grootste drukte van Carnival in die periode wel kan ontwijken, of dat de hele samenleving vastloopt. Maar goed, dat is een beetje lang geleden zo te zien en uit koers... Reisze!
Marsha.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
