rustig...

hola!

in uyuni, na de saltflats hebben Denise en ik afscheid genomen van Kate en Gemma. jammer, het was heel gezellig met hun.
Gemma en Kate wilden naar de grens met Argentinie gaan, om hun laatste 10 dagen in Argentinie door te brengen, maar de treinen reden nog steeds niet na de tour, vanwege blokkades (de mijnwerkers moeten meer belasting gaan betalen ofzo, waar ze het niet helemaal mee eens zijn). Dus zouden ze de bus nemen van 04.30, maar die bleek ook niet te rijden! dus zaten ze vast in Uyuni (=shithole)! haha, achteraf hoorden we dat de dag erna nog steeds geen treinen en bussen reden. ze konden een jeep regelen, waar ze met 14 mensen (waarschijnlijk pick-up) mee naar de grens zijn gegaan. De jeep ging ook nog 4 keer kapot... Bolivia.
Maarja, Denise en ik gingen naar Potosí, wat wel mogelijk was. Het hoorde 7 uur te zijn met de bus. Na slechts anderhalf uur stopten we, wat bleek, blokkade. de mijnwerkers hadden de weg geblokkeerd, dus we konden er niet langs, na ongeveer 1,5 uur gewacht te hebben besloot onze chauffeur dat we gingen proberen om er toch langs te gaan. wij moesten allemaal over het veld rennen naar de andere kant van de blokkade en de bus kwam achter ons aan gesjeest, dwars over het veld. Maar de mijnwerkers zagen wat we probeerden en blokkeerde onze bus vlak na de blokkade en begonnen meer stenen op de weg te gooien voor onze bus. Nu zaten we dus vast in het midden van de blokkade. We konden er niet meer langs, de mijnwerkers waren niet zo erg blij met onze ontsnappingspoging en ze hadden dynamiet...
(later hoorde ik van iemand dat bij een andere blokkade toen een chauffeur erlangs wou racen ze hem doodgeschoten hadden)
Nog meer wachten en wachten. De blokkade zou om 4 uur opgeheven worden, maar dat gebeurde niet. Toen zouden we van bus gaan ruilen met een andere bus die aan de andere kant stond te wachten. Maar er viel niet veel te ruilen, aangezien onze bus vast zat in de blokkade. Bovendien lieten de mijnwerkers er niemand meer door. Nog meer wachten en wachten en ja hoor, om 18.30 werd de blokkade eindelijk opgeheven, waarna we nog een half uur in het donker en de kou moesten wachten op onze bus. Om 7 uur vertrokken we eindelijk. Na 8 uur opgehouden te zijn! We kwamen om 01.30 aan in Potosí, in plaats van 17.00...
De dagen erna reden er geen bussen meer van en naar uyuni, la paz of ergens anders, alleen naar sucre. iedereen zat vast in potosí, best grappig.
In potosíheb ik de tour naar de mijnen gedaan, heel interessant en indrukwekkend. we hadden een hele goede gids die zelf in de mijnen gewerkt had, vanaf zijn 13e tot ik geloof zijn 22e. Toen is ie gaan werken voor touroperators, wat ie nu 4 jaar doet (hij was 26). Zijn opa werkte in de mijnen, zijn vader en nu zijn broers, als ie geen tour hoeft te doen dan helpt hij hun in de mijnen. De mijnen waren best stoffig en heel smal af en toe, sommige stukken kon ik niet eens op handen en voeten doen, toch had ik gelukkig niet veel last van claustrofobie. we habben de mijnwerkers geholpen, met ze gepraat en ze cadeus gegeven (dynamiet en frisdrank en natuurlijk de cocabladeren). De mijnwerkers werken in groepen samen en alles wat ze verdienen gaat naar hunzelf (op 20% belasting na, maar daarvoor krijgen ze wel een klein pensioen later (rond de 80 euro per maand)). Ze werken zolang ze zelf willen, kan 10, 12, 16, tot 24 uur zijn. In de tijd dat ze in de mijnen werken eten ze niet, ze kauwen de hele tijd cocabladeren, wat de honger tegengaat. De tour was echt heel goed en interessant.
Die avond gingen we uit met onze guide en nog een guide. Naar een local bar, een fel verlichtte stenen ruimte met slecht getimmerde houten tafels en stoelen. Het was vrijdagavond, dat schijnt de avond te zijn dat alle mijnwerkers dronken worden (wat ze altijd doen als ze niet hoeven te werken). Dus er waren flink wat heel dronken jongens en mannen. Denise en ik waren de enige gringos, waardoor we wel een beetje aangestaard werden. maarja, het was heel gezellig, de guide was heel grappig. Na een aantal bier moest ik naar de wc, wat een vieze stenen wc-pot was in een vieze ruimte met een gordijn ervoor die tot halverwege kwam. er stond een jongen te wachten tot ik klaar was en ik zag hem naar achter lopen, mooi is dat, want vanaf die afstand kan je dus precies zien wat ik aan het doen ben. Dus toen hees ik mijn broek maar weer op, can´t do it when there´s a drunk miner watching...
rest van de avond heb ik het opgehouden ( was toch maar tot 11 uur).
Onze guide vertelde allemaal verhalen over de nicknames van de miners (hebben ze allemaal) en hij heeft me quechua geleerd (wat ik allemaal alweer vergeten ben), heel gezellig. we zouden naar een feest gaan na de bar, maar denise had last van haar maag, waarschijnlijk door ons diner van 70 eurocent. Dus gingen we naar huis (hostal). De dag erna bracht onze guide ons naar een voetbalwedstrijd van de miners. Hij moest zelf werken dus kon niet mee kijken. er zijn 200 mijnen in de berg en de mannen van verschillende mijnen spelen tegen elkaar, er is een hele competitie. jeugd (tot 28 ) en senioren (tot de dood), heel leuk om te zien, wij waren voor la candelaria, dat is de mijn die wij bezochten en waar onze guide van was, de jeugd speelde 2-2 gelijk en de wedstrijd van de senioren hebben we niet helemaal gezien. Ook hier waren we de enige gringos. De miners drinken allemaal alcohol van 96%, bier is als water voor ze. Eerst moet je 2 keer een beetje op de grond gieten voor pacha mama. Dat dronken ze al om 12 uur ´s middags...

Die avond vertrokken we naar Sucre, waar ik nu ben. gister kroketten gegeten in een dutch-owned bar, en uit geweest. Best gezellig. Vandaag lekker niks doen en dan gaan we morgen de stad nog wat beter verkennen en je kan hier in de buurt naar dinosaur tracks kijken. Dat gaan we misschien doen. Daarna weer terug naar La Paz, waar ik Astrid ga ontmoeten!!!! jeej!

Het is lekker om het weer rustig aan te doen, ook al doen we nog steeds best veel.

tot laterzzz