the crocodile hunter
Door: tesse
Blijf op de hoogte en volg Tesse
16 September 2006 | Bolivia, Uyuni
hola amigos,
Ik reis nu met een aantal mensen die niet zo heel veel tijd meer hebben, dus ik ga in topsnelheid (of, topsnelheid, de snelheid die meeste mensen eigenlijk hebben :))langs alle plaatsen. Dat betekent wel dat ik veel heb gedaan sinds de vorige keer dat ik jullie heb verteld van mijn avonturen.
Allereerst heb ik de worlds most dangerous road afgedaald met een mountainbike. Op superspeed langs de steile afgronden, elk moment kan er een vrachtwagen de bocht om komen, en niet overal is er plaats om uit te wijken...
maar het was relatief veilig hoor, we hadden 2 guides, eentje voor en eentje achter. als er iets aankwam dan bliezen ze op hun fluitje. De worlds most dangerous road, a.k.a. death road, word zo genoemd omdat er veel mensen omkomen (surprise surprise) Zo is er 6 augustus nog een bus verongelukt, waarbij 48 mensen om het leven zijn gekomen, en 2 weken later nog 3 mensen. Met de fiets is het relatief veiliger, maar ook dan gebeuren er nog ongelukken. De reden dat er zoveel ongelukken gebeuren is niet alleen dat de weg zo smal is (net breed genoeg voor 1 truck, en ja, ze komen van beide kanten), maar ook omdat het de main road is die naar Brazilie leid. De chauffeurs komen terug van brazilie en rijden het hele stuk aan in 1 keer, tsja, dan ben je moe...
Na de mountainbike hebben we re rest van de death road wel met de bus gedaan, maar het schijnt niet zo gevaarlijk te zijn omdat we het engste stuk al met de fiets hadden gedaan en het het goede seizoen is (droog). desalniettemin was het redelijk eng, ik zat naast het raam, maar kon de weg de helft van de tijd niet zien, alleen de afgrond. ik heb wat coole fotos, maar die laten weer ff op zich w88.
Het doel van de gevaarlijke reis was Rurrenabaque, een jungle dorp vanwaar je mooie tours kunt doen naar de pampas, wat ik heb gedaan. superveel dieren gezien. Een alligator vastgehouden, cobra om mijn nek gehad, anaconda in mijn hand... aapjes gezien (oehh) en nog veel meer. Adelaars bij bosjes, condors en een pad as big as my hand. Ik weet niet of het bij jullie groot nieuws is, maar Steve Irwin is dood (de crocodile hunter). Australische Kate was helemaal ondersteboven van dit nieuws, dus we hebben de tour gedoopt tot steve irwin memorial tour. alles ter nagedachtenis aan steve, die zijn leven wijdde aan de krokodillen.
Terug in Rurre moesten we beslissen of we terug wilden met de bus, goedkoop, maar gevaarlijk. Of met het vliegtuig, duur(der) maar (iets?) veiliger. We hebben gekozen voor het vliegtuig, mijn leven is me meer waard dan 65 dollar. De vlucht was crazy! Vliegtuigje met 20 mensen erin, je kon zo in de cockpit kijken, en door de voorruit.
Dat laatste was vooral grappig tijdens de landing, je kon zo de landingsbaan zien. We gingen er recht op af, maar toen we best laag waren maakten we ineens een bocht(?), ja dat was best eng, maar we zijn goed geland. Het vliegveld in Rurre was hilarisch trouwens, 1 landingsbaan, van gras. de jongens die in de vliegtuigmaatschappij werkten waren ook de jongens die je incheckten, het vliegtuig wezen waar hij heen moest taxien, je bagage inladen, enz enz. grappig.
morgen ga ik naar de salt flats, wat gekleurde meren zien enzo. dat horen jullie allemaal nog. GROETEN!!!
Ik reis nu met een aantal mensen die niet zo heel veel tijd meer hebben, dus ik ga in topsnelheid (of, topsnelheid, de snelheid die meeste mensen eigenlijk hebben :))langs alle plaatsen. Dat betekent wel dat ik veel heb gedaan sinds de vorige keer dat ik jullie heb verteld van mijn avonturen.
Allereerst heb ik de worlds most dangerous road afgedaald met een mountainbike. Op superspeed langs de steile afgronden, elk moment kan er een vrachtwagen de bocht om komen, en niet overal is er plaats om uit te wijken...
maar het was relatief veilig hoor, we hadden 2 guides, eentje voor en eentje achter. als er iets aankwam dan bliezen ze op hun fluitje. De worlds most dangerous road, a.k.a. death road, word zo genoemd omdat er veel mensen omkomen (surprise surprise) Zo is er 6 augustus nog een bus verongelukt, waarbij 48 mensen om het leven zijn gekomen, en 2 weken later nog 3 mensen. Met de fiets is het relatief veiliger, maar ook dan gebeuren er nog ongelukken. De reden dat er zoveel ongelukken gebeuren is niet alleen dat de weg zo smal is (net breed genoeg voor 1 truck, en ja, ze komen van beide kanten), maar ook omdat het de main road is die naar Brazilie leid. De chauffeurs komen terug van brazilie en rijden het hele stuk aan in 1 keer, tsja, dan ben je moe...
Na de mountainbike hebben we re rest van de death road wel met de bus gedaan, maar het schijnt niet zo gevaarlijk te zijn omdat we het engste stuk al met de fiets hadden gedaan en het het goede seizoen is (droog). desalniettemin was het redelijk eng, ik zat naast het raam, maar kon de weg de helft van de tijd niet zien, alleen de afgrond. ik heb wat coole fotos, maar die laten weer ff op zich w88.
Het doel van de gevaarlijke reis was Rurrenabaque, een jungle dorp vanwaar je mooie tours kunt doen naar de pampas, wat ik heb gedaan. superveel dieren gezien. Een alligator vastgehouden, cobra om mijn nek gehad, anaconda in mijn hand... aapjes gezien (oehh) en nog veel meer. Adelaars bij bosjes, condors en een pad as big as my hand. Ik weet niet of het bij jullie groot nieuws is, maar Steve Irwin is dood (de crocodile hunter). Australische Kate was helemaal ondersteboven van dit nieuws, dus we hebben de tour gedoopt tot steve irwin memorial tour. alles ter nagedachtenis aan steve, die zijn leven wijdde aan de krokodillen.
Terug in Rurre moesten we beslissen of we terug wilden met de bus, goedkoop, maar gevaarlijk. Of met het vliegtuig, duur(der) maar (iets?) veiliger. We hebben gekozen voor het vliegtuig, mijn leven is me meer waard dan 65 dollar. De vlucht was crazy! Vliegtuigje met 20 mensen erin, je kon zo in de cockpit kijken, en door de voorruit.
Dat laatste was vooral grappig tijdens de landing, je kon zo de landingsbaan zien. We gingen er recht op af, maar toen we best laag waren maakten we ineens een bocht(?), ja dat was best eng, maar we zijn goed geland. Het vliegveld in Rurre was hilarisch trouwens, 1 landingsbaan, van gras. de jongens die in de vliegtuigmaatschappij werkten waren ook de jongens die je incheckten, het vliegtuig wezen waar hij heen moest taxien, je bagage inladen, enz enz. grappig.
morgen ga ik naar de salt flats, wat gekleurde meren zien enzo. dat horen jullie allemaal nog. GROETEN!!!
-
16 September 2006 - 21:54
Astrid:
Klinkt top! Ik zal binnen 2 weken in Bolivia zijn, dus vind het super om te lezen, fijne tips. Geniet ervan! Chao -
16 September 2006 - 23:08
Sannefleur:
hej tes, ik maak ook wel eens vlak voor ik land nog een bocht :P!! ghighi, ow nee! Leuke verhalen weer en idd... ik herken je meer in het lage(re) tempo ;) Tot snel, dikke kus -
17 September 2006 - 08:59
Daan:
Omdat je familie zich verpozen op het Bijleveldweekend en je dus niet kunnen berichten, doe ik dat maar. Even dacht ik dat je backpackleven vooral bestond uit het hostelleven. Maar met deze avonturen (de weg des doods en de Steve Irwin-acties zie ik het toch anders! Die meren zijn toch niet gevaarlijk? -
18 September 2006 - 09:54
Meike:
wow tes, ik ben blij dat je the death road overleefd heb als ik het verleden hoor van die weg!pfiew. keep us in touch honey. xx -
18 September 2006 - 21:42
Anneke:
Meidje, wat een fantastische avonturen! Wij hebben het familieweekend achter de rug: beetje golfen, klootschieten, fietsen langs hunebed en wandelen over boomtoppenpad, spelletjes en kletsen tot in de vroege ochtend .......ik probeer het spannend en avontuurlijk te laten klinken, komt niet echt zo over, zeker? Na ja.
Ga lekker door met veel doen en veel genieten, en hou je koppie erbij!
Liefs, Anneke -
19 September 2006 - 09:28
Miek:
Je hebt vast een engel op je schouder zitten...! Mooie avonturen, nog heel vee plezier!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
