Asalaam Aleikum
Door: tesse
Blijf op de hoogte en volg Tesse
10 April 2008 | Pakistan, Lahore
Asalaam Aleikum allemaal.
Hier een teken van leven van mij. De vorige keer dat ik van me had laten horen bevond ik me in Quetta, en dat is alweer een tijdje geleden. Toch moet ik tot mijn spijt toegeven dat er in de tussentijd niet belachelijk veel nieuws is gebeurd... De reden? Ik was/ben een beetje ziek (die verdomde maag).
Na een par dagen over de bazaar van Quetta te hebben rondgestruind zijn Kato en ik naar Ziarat vertrokken. Dat ligt iets hoger dan Quetta en is daardoor dus wat koeler, ook was ons door verscheidene mensen verteld dat het er erg mooi is. Toen we daar aankwamen kregen we meteen weer een politie-escorte aangewezen, de o zo vriendelijke en grappige Iqbal. Onze hotelmanager nodigde ons uit voor chay en avondeten, alles gezellig en leuk. En toen werd ik ziek... Overgeven enzo, geen pretje. In Quetta voelde ik me wel goed genoeg om een beetje rond te lopen en de kleren op te halen die we voordat we naar Ziarat vertrokken hadden besteld, een prachtige op maat gemaakte shalwar kameez (broek, shirt en een sjaal). Paars met alles erop en eraan, spiegeltjes enzo, haha grappig he.
De dag daarna voelde ik me alweer een stuk beter, nog een beetje zwakjes, maar ik at alweer brood en voelde me niet meer misselijk. En toen gingen we de trein in voor 20 uur, naar Karachi. Dat was niet zo'n goed idee... door dat verschrikkelijke heen en weer geschommel (de treinen hier glijden niet zo soepeltjes over het spoor als in NL) werd ik weer helemaal misselijk e.d. Gelukkig heeft een trein een toilet aan boord, maar ik was weer terug bij af. Maar de treinreis was verder wel interessant, een pakistaanse vrouw heeft onze handen beschilderd met henna, en ze liet ons trouwfoto's zien van haar nichtje. De bruid had blauwe lensen in en haar huid lichter gemaakt met make-up. Net als in Zuid-Amerika lijkt ook hier blank en blond het schoonheidsideaal te zijn...
Karachi is een hele grote en vieze stad. Het is de grootste stad van Pakistan en de meest vervuilde stad van de heeele wereld! Kortom, niet de beste plek om ziek te zijn... heheh, wat ik, en Kato onderhand ook, dus wel waren. Het was heel moeilijk voor ons om eten te vinden dat we konden verdragen, er waren geen supermarkten en als je ziek bent heb je geen zin in curry of iets anders pakistaans. Maarja, ik zal verder niet zoveel meer over mijn ziekzijn uitweiden, saai! Karachi had wel een grote (stinkende) bazaar, die was wel leuk om te bezoeken. We hebben het strand bezocht, waar je kamelen hebt waar je een tochtje op kunt maken en wat pakistaanse mensen die daar gezellig kletsen. Je ziet alleen een paar kinderen zwemmen, tsja, je kan daar natuurlijk niet in je zwempak rondlopen. Verder warne de mensen in Karachi ook weer supervriendelijk, een jongen heeft een petje voor me gekocht en als je de weg kwijt bent loopt er gerust iemand vijf minuten met je mee om je naar je bestemming te brengen.
Na een paar dagen gingen we met de bus naar Larkana, waar Benazir Bhutto vandaan komt en waar nu haar graf ligt. Maar de reden dat wij daar naartoe gingen was dat het zich vlakbij Moenjodaro bevindt. Moenjodaro is een supergoed bewaarde 5000 jaar oude, hele geciviliceerde stad. De Moenjodaro mensen hadden WC's, een afwateringssysteem en gebouwen van 2 verdiepingen! En dat 5000 jaar geleden... heel indrukwekkend.
Daarna ging Kato, die nog steeds best ziek was, in 1 keer door naar Lahore, maar ik wilde eerst nog een stop maken in Bahawalpur, vanwaar ik een dagtrip wilde maken naar Uch Sharif, waar zich een aantal mooie tempels en mausoleums bevinden. In de bus naar Uch Sharif zat ik naast een moeder en haar dochtertje, die me daarna meenamen naar hun huis. Superaardige mensen, ze spraken een heel klein beetje engels, maar het was heel grappig om daar te zijn. Daarna nam de oom me mee naar de tempels op de bromfiets. Voorop zat een 6 jaar oud jongetje, dan de oom, dan een 12 jaar oud meisje en helemaal achterop zat ik. Ik voelde me helemaal pakistani...
Nu ben ik al een paar dagen in Lahore, maar van de stad heb ik nog niets gezien.
Ik ben namelijk nog steeds/weer ziek... Hoewel ik me nu al weer een stuk beter voel. In het begin hield ik me niet zo goed aan mijn dieet van droog brood en yoghurt, maar at ik lekker mee met de rest (ijs en pasta e.d.). Nu houd ik me er wel goed aan en een engelse man heeft me wat medicijnen gegeven en het gaat weer goed met me, alleen nog een beetje zwakjes.
Hier in Lahore is eindelijk weer een backpackershostel, met hele aardige backpackers, jeej! De eerste 2 dagen ben ik veel omgegaan met een braziliaan, een italiaan en een roemeen, dat was heel gezellig. Het is heel grappig dat onze talen veel op elkaar lijken (behalve de mijne, maar ik kon het toch begrijpen door mijn spaans). Af en toe zei de braziiaan bijvoorbeeld iets in het portugees, wat we dan allemaal verstonden. Verder heb ik geleerd dat in roemenie de lekkerste groenten te vinden zijn (recht van het land), dat oost europa het echte europa is en dat de mensheid in de balkan is ontstaan... haha, het waren hele leerzame dagen. 's avonds hadden we een discussie met een marokkaans meisje dat hier ook verblijft over de islam. Vooral tussen de braziliaan en haar was het onbegrip erg groot. Er is natuurlijk een wereld van verschil tussen alles altijd bedekt te hebben en naakt over straat de samba dansen...
Dat was het, straks gaan we naar een pakistaans muziekfestival.
Chau!
Heheh, dat was het toch niet. Elke keer als ik het probeerde te verzenden deed het internet het niet meer... Ondertussen ben ik naar 2 muziekfestivals geweest, een qawwali festival en een sufi festival. Superinteressant om te zien! Qawwali en sufi zijn 2 verschillende takken van de islam. Bij allebei de optredens zie je mensen in trance raken, maar bij Sufi zie je dat veel meer. Dat is volgens mij gemakkelijk te verlkaren met het feit dat iedereen belachelijk veel charas (hasj). Als ik zeg belachelijk veel dan bedoel ik ook belachelijk veel... ik heb het nu over 10 joints maken, die tussen je vingers stoppen en dan een vuist makn van je hand en door die vuist inhaleren, waardoor je dus 10 joints tegelijk rookt... Of een joint maken, en dan nog ringetjes charas om de joint heen kneden... het was gekkigheid. Maar het was heel interessant om te zien. Ik ben nu trouwens officieel niet ziek meer.
Ik ben er op het moment sterk over aan het denken om niet naar india maar naar china te gaan. Ik heb zo kort de tijd voor India en het zuiden zal te heet zijn om heen te gaan, bovendien is het hoogseizoen en dus heel toeristisch. Ik kan nu omhoog over de karakoram highway en dan China in. Maar niets is nog zeker.
Groeten!
Hier een teken van leven van mij. De vorige keer dat ik van me had laten horen bevond ik me in Quetta, en dat is alweer een tijdje geleden. Toch moet ik tot mijn spijt toegeven dat er in de tussentijd niet belachelijk veel nieuws is gebeurd... De reden? Ik was/ben een beetje ziek (die verdomde maag).
Na een par dagen over de bazaar van Quetta te hebben rondgestruind zijn Kato en ik naar Ziarat vertrokken. Dat ligt iets hoger dan Quetta en is daardoor dus wat koeler, ook was ons door verscheidene mensen verteld dat het er erg mooi is. Toen we daar aankwamen kregen we meteen weer een politie-escorte aangewezen, de o zo vriendelijke en grappige Iqbal. Onze hotelmanager nodigde ons uit voor chay en avondeten, alles gezellig en leuk. En toen werd ik ziek... Overgeven enzo, geen pretje. In Quetta voelde ik me wel goed genoeg om een beetje rond te lopen en de kleren op te halen die we voordat we naar Ziarat vertrokken hadden besteld, een prachtige op maat gemaakte shalwar kameez (broek, shirt en een sjaal). Paars met alles erop en eraan, spiegeltjes enzo, haha grappig he.
De dag daarna voelde ik me alweer een stuk beter, nog een beetje zwakjes, maar ik at alweer brood en voelde me niet meer misselijk. En toen gingen we de trein in voor 20 uur, naar Karachi. Dat was niet zo'n goed idee... door dat verschrikkelijke heen en weer geschommel (de treinen hier glijden niet zo soepeltjes over het spoor als in NL) werd ik weer helemaal misselijk e.d. Gelukkig heeft een trein een toilet aan boord, maar ik was weer terug bij af. Maar de treinreis was verder wel interessant, een pakistaanse vrouw heeft onze handen beschilderd met henna, en ze liet ons trouwfoto's zien van haar nichtje. De bruid had blauwe lensen in en haar huid lichter gemaakt met make-up. Net als in Zuid-Amerika lijkt ook hier blank en blond het schoonheidsideaal te zijn...
Karachi is een hele grote en vieze stad. Het is de grootste stad van Pakistan en de meest vervuilde stad van de heeele wereld! Kortom, niet de beste plek om ziek te zijn... heheh, wat ik, en Kato onderhand ook, dus wel waren. Het was heel moeilijk voor ons om eten te vinden dat we konden verdragen, er waren geen supermarkten en als je ziek bent heb je geen zin in curry of iets anders pakistaans. Maarja, ik zal verder niet zoveel meer over mijn ziekzijn uitweiden, saai! Karachi had wel een grote (stinkende) bazaar, die was wel leuk om te bezoeken. We hebben het strand bezocht, waar je kamelen hebt waar je een tochtje op kunt maken en wat pakistaanse mensen die daar gezellig kletsen. Je ziet alleen een paar kinderen zwemmen, tsja, je kan daar natuurlijk niet in je zwempak rondlopen. Verder warne de mensen in Karachi ook weer supervriendelijk, een jongen heeft een petje voor me gekocht en als je de weg kwijt bent loopt er gerust iemand vijf minuten met je mee om je naar je bestemming te brengen.
Na een paar dagen gingen we met de bus naar Larkana, waar Benazir Bhutto vandaan komt en waar nu haar graf ligt. Maar de reden dat wij daar naartoe gingen was dat het zich vlakbij Moenjodaro bevindt. Moenjodaro is een supergoed bewaarde 5000 jaar oude, hele geciviliceerde stad. De Moenjodaro mensen hadden WC's, een afwateringssysteem en gebouwen van 2 verdiepingen! En dat 5000 jaar geleden... heel indrukwekkend.
Daarna ging Kato, die nog steeds best ziek was, in 1 keer door naar Lahore, maar ik wilde eerst nog een stop maken in Bahawalpur, vanwaar ik een dagtrip wilde maken naar Uch Sharif, waar zich een aantal mooie tempels en mausoleums bevinden. In de bus naar Uch Sharif zat ik naast een moeder en haar dochtertje, die me daarna meenamen naar hun huis. Superaardige mensen, ze spraken een heel klein beetje engels, maar het was heel grappig om daar te zijn. Daarna nam de oom me mee naar de tempels op de bromfiets. Voorop zat een 6 jaar oud jongetje, dan de oom, dan een 12 jaar oud meisje en helemaal achterop zat ik. Ik voelde me helemaal pakistani...
Nu ben ik al een paar dagen in Lahore, maar van de stad heb ik nog niets gezien.
Ik ben namelijk nog steeds/weer ziek... Hoewel ik me nu al weer een stuk beter voel. In het begin hield ik me niet zo goed aan mijn dieet van droog brood en yoghurt, maar at ik lekker mee met de rest (ijs en pasta e.d.). Nu houd ik me er wel goed aan en een engelse man heeft me wat medicijnen gegeven en het gaat weer goed met me, alleen nog een beetje zwakjes.
Hier in Lahore is eindelijk weer een backpackershostel, met hele aardige backpackers, jeej! De eerste 2 dagen ben ik veel omgegaan met een braziliaan, een italiaan en een roemeen, dat was heel gezellig. Het is heel grappig dat onze talen veel op elkaar lijken (behalve de mijne, maar ik kon het toch begrijpen door mijn spaans). Af en toe zei de braziiaan bijvoorbeeld iets in het portugees, wat we dan allemaal verstonden. Verder heb ik geleerd dat in roemenie de lekkerste groenten te vinden zijn (recht van het land), dat oost europa het echte europa is en dat de mensheid in de balkan is ontstaan... haha, het waren hele leerzame dagen. 's avonds hadden we een discussie met een marokkaans meisje dat hier ook verblijft over de islam. Vooral tussen de braziliaan en haar was het onbegrip erg groot. Er is natuurlijk een wereld van verschil tussen alles altijd bedekt te hebben en naakt over straat de samba dansen...
Dat was het, straks gaan we naar een pakistaans muziekfestival.
Chau!
Heheh, dat was het toch niet. Elke keer als ik het probeerde te verzenden deed het internet het niet meer... Ondertussen ben ik naar 2 muziekfestivals geweest, een qawwali festival en een sufi festival. Superinteressant om te zien! Qawwali en sufi zijn 2 verschillende takken van de islam. Bij allebei de optredens zie je mensen in trance raken, maar bij Sufi zie je dat veel meer. Dat is volgens mij gemakkelijk te verlkaren met het feit dat iedereen belachelijk veel charas (hasj). Als ik zeg belachelijk veel dan bedoel ik ook belachelijk veel... ik heb het nu over 10 joints maken, die tussen je vingers stoppen en dan een vuist makn van je hand en door die vuist inhaleren, waardoor je dus 10 joints tegelijk rookt... Of een joint maken, en dan nog ringetjes charas om de joint heen kneden... het was gekkigheid. Maar het was heel interessant om te zien. Ik ben nu trouwens officieel niet ziek meer.
Ik ben er op het moment sterk over aan het denken om niet naar india maar naar china te gaan. Ik heb zo kort de tijd voor India en het zuiden zal te heet zijn om heen te gaan, bovendien is het hoogseizoen en dus heel toeristisch. Ik kan nu omhoog over de karakoram highway en dan China in. Maar niets is nog zeker.
Groeten!
-
11 April 2008 - 07:33
Carla:
heej tess
fijn dat je weer beter bent. en wat een heerlijke reis maak je. heb er bewondering voor ,hoor !
geniet ervan.
xxx carla -
11 April 2008 - 07:57
Meike:
Jeeetje tes! klinkt allemaal echt super avontuurlijk, en die mensen zijn echt niet normaal vriendelijk!ik kan me al helemaal inbeelden hoe jij daar op de scooter achterop zat haha een wereld van verschil, jij avontuurlijk en ik zit in de stress voor een tentamen!maaruh, je doel van deze reis van india, en nnu naar china?! hou ons maar op de hoogte, en KOOP EEN KABELTJE!! fotos!
niet meer ziek worden he!
liefs -
11 April 2008 - 09:59
Sanne-Fleur:
Wow Tes! Gaaf hoor, en wat kom jij leuke mensen tegen allemaal! Blijf je nu gewoon gezond?! Ik ben inmiddels klaar in de Simulator en ga nu echt vliegen! (eerste 6 vluchten met instructeur)
Veel plezier!
Kus -
11 April 2008 - 10:39
Otte:
hi tesssiiee!
lekker dat ziek zijn. Het klinkt echt helemaal geweldig! Geniet ervan! Dikke kus en knuffel otte -
11 April 2008 - 10:53
Rita:
Hey Tessebes
Fijn weer iets van je te horen ! Wat een hoop namen en termen gooi jij er door zeg, ik heb er allemaal nog nooit van gehoord !Sufi, charas, qawwali, shalkameez ,...... wat een wondere wereld van ontdekkingen. Volgens mij ligt het nog veel verder van ons bed dan zuid Amerika. Ik hoop trouwens dat jij niet te veel in je bedje belandt, want ziek zijn kun je nu toch echt niet gebruiken, zonde van de tijd. Je kunt ook altijd nog naar een dokter gaan, of ben je daar al geweest ? Ben benieuwd waar je reis naar toe gaat.( Ga maar niet naar Tibet !)Waar je ook heen gaat : geniet ze verder !
Liefs Rita
-
11 April 2008 - 11:21
Anneke:
Hi Tes,
Nou, blijkbaar is er ook weer niet zó veel veranderd sinds de bijna 30 jaar geleden dat wij er waren.......die enge grensovergang waar je de vorige keer over schreef, dat was 30 jaar terug ook al een enge plek, met alleen mannen (Ping, Sil en ik waren toen de enige vrouwen op die grens...!) En Quetta, dat was toen ook al de plaats waar iedereen (lees: iedereen!) doodziek werd met diarree en kotsen, geen frisse plek om te zijn, dat youth hostel /camperplaats.
Enfin, uiteindelijk kwamen we er allemaal wel overheen, maar duurde wel even.
Lahore, hebben we ook een week of zo gestaan, in de achtertuin van zo'n resthouse, er zullen er nu wel meerdere zijn.
Gelukkig, dat de mensen aardig en gastvrij zijn, dat is dus ook nog steeds hetzelfde, leuk! En als je het over die grappige politie-escorte hebt, krijg ik ook weer flashbacks: hoe een Pakistani of Indier Engels spreekt, met uitspraak en intonatie en dan die wiebelende hoofdbewegingen, staat zo vrolijk en vriendelijk!
Lieve Tes, geniet nog lekker door.
Las vanmorgen in het guinnessbook dat in Islamabad het grootste tempelcomplex ter wereld staat.....of is dat nu die tempel, die zo vernield is?
Nou, ik hoop dat je veel van die lange verhalen schrijft, dat triggert bij mij ook weer leuke herinneringen. Veel liefs, -
11 April 2008 - 12:08
Aris:
Tesse!Mooie verhalen hoor!Leuk om te lezen.Gelukkig ben je weer beter,want ik weet zelf ook uit ervaring dat ziek zijn in dat soort landen bepaald geen pretje is.Ik zou zeggen blijf genieten en blijf die mooie reisverhalen onze kant opsturen, want dan kan ik indirect toch een beetje meegenieten.
xx -
11 April 2008 - 19:30
Annemiek:
Lieve Tess,
wat een mooi verhaal en prachtige plaatjes heb je ons weer toegestuurd. Tjeetje wat maak je toch veel bijzondere dingen en mensen mee. Graag zou ik nog een plaatje gezien hebben van jou als quatrozitter op die brommer. En grappig dat korte koppie. Je kunt het hebben, meid! Nou ik hoop dat je het nu wel gehad hebt met die maagproblemen!
Liefs en het ga je goed aldaar,
Annemiek -
11 April 2008 - 23:28
Arnold:
Lieve Tes,
Eindelijk weer boven water. Blij dat het weer goed met je gaat. Hou je haar maar lekker kort, dan ben je uitsluitend aantrekkelijk voor blinde mannen en die heb ik nog niet op je foto's gezien.
Kus,
Arnold -
12 April 2008 - 10:00
Meike:
hee Kale! ziet er best goed uit hoor, het lijkt me zo raar voelen zonder haar! de fotos zijn echt mooi, van die landschappen en moskeeen die je op tv ziet, maar jij bent er echt :) Je past zo in het landschap thuis met die geinige kleding die je draagt. blijf maar fotos erop zetten,kunnen we vanuit hier ook allemaal meegenieten. Wel in je boekje schrijven he!liefs -
12 April 2008 - 12:55
Tjeerd:
mooie verhalen maar vooral mooie foto's. leuk om te zien hoe jij er kaal uitziet :P
grtz, -
12 April 2008 - 21:48
Daan:
Je begint zowaar te lijken op een Tibetaanse monnik.
En ik vraag me bij de meeste foto's af: wat is het en welk verhaal zit er achter? -
13 April 2008 - 09:02
Vincent:
Hey Tes!
Geweldige reis maak je zeg!
Volgende week doe ik mee aan de Model-United-Nations en toevallig ben ik de vertegenwoordiger van Pakistan! Ik moet me dus gedragen als een Pakistani, nog goede tips???
Veel plezier! -
14 April 2008 - 07:03
Margreet:
Hoi Tes,
Super leuk allemaal. Echt geweldig!Hoop dat je nu een beetje gezond blijft, zodat je optimaal kunt genieten van al je mooie en gekke ervaringen.
groetjes,
Margreet -
14 April 2008 - 13:26
Hidde:
Hoi Tesse
Erg indrukwekkend allemaal hoor! Jammer dat je soms door ziekte verhinderd wordt dingen te doen die je graag zou willen doen, juist daar en nu, maar je laat je duidelijk niet kisten daardoor (en bent inmiddels ook alweer beter); hartstikke goed.
Ik moet wel grinniken om je mogelijke 'change of plans'. Als je praat over werelden van verschil, dat zou voor mij niet denkbaar zijn, dat je plannen maakt voor een land als India en dan na al die weken dat je inmiddels onderweg bent net zo makkelijk bedenkt dat je ook naar China zou kunnen. Maakt me ook wel jaloers, niet alleen dat je zo'n fantastische reis maakt met die geweldige ervaringen, maar ook dat je kennelijk zo'n instelling hebt dat je zo makkelijk je plannen kunt wijzigen. dat getuigt van een vrije geest; en van het feit dat je in "het nu" leeft. Veel mensen hebben daar een heel leven voor nodig, om zo'n instelling te bereiken. Complimenten!
Nog heel even kort over mijzelf: het gaat verbazingwekkend goed met me; wacht nu alleen nog vol spanning op laatste uitslagen van CT-scan. Mnaar ik krijg steeds meer hoop dat ik het nog wel effies ga volhouden en wie weet zelfs ook nog wel (kort) wat kan reizen. Dat blijft dan wel binnen Europa, vrees ik, maar voor mij zou dat in d ehuidge omstandigheden al bijna gelijk staan aan een reis naar de maan!
Ik hoor of lees graag snel weer van je; en je moet me straks als je terug bent nog maar 's uitgebreid alles vertellen en laten zien. Ik wacht het vol spanning af!
Hidde -
15 April 2008 - 14:56
Istar:
Je foto's zijn echt super vet!
Ik vind die kale kop eigenlijk nog best meevallen (had erger verwacht)...
Wel een heel verschil met je foto's uit Zuid-Amerika, is leuk om zo te zien.
Nou, veel plezier nog daar Tes! Ben benieuwd waar je uiteindelijk terecht komt!
Liefs, Ies -
22 April 2008 - 19:38
Suzan:
hoi lieve Tes,
Gelukkig heb je ons tussendoor nog een keer kort gemaild zodat wij weer wat meer van je weten, wat ons dan toch weer geruststelt (zou niet meer moeten hé, maar ja...) Ik wil graag voor familie en vrienden die ook dat onbestemde gevoel hebben, als spreekbuis fungeren dus mensen, onze dochter zit momenteel in het noorden van Pakistan, tegen de grens van Afghanistan aan maar....ze heeft ons beloofd :) geen dagtochtje daar naar toe te maken, hoewel dat dus wel mogelijk zou zijn. Ze zit zo veilig daar "als in grootmoeders schoot" ( vraag me persoonlijk wel af of je daar nou wel zo veilig zit..:)maar toch, veiliger dan d'r af wellicht) dus dat moet ons gerust stellen.
Lieve Tes, take care en groetjes ook van Arnold die vraagt wanneer je nou eindelijk 's nieuwe schoenen gaat kopen....
doei
-
25 April 2008 - 13:54
Steffen:
tessen wat ben je mooi zonder haar!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
