In het hoge noorden.
Door: tesse
Blijf op de hoogte en volg Tesse
28 April 2008 | Pakistan, Gilgit
Hallo!
Veel gebeurd sinds de vorige keer dat ik schreef! Vanaf Lahore ben ik samen met Ros, een engels meisje, naar Gilgit gereisd. Gilgit ligt ver in het noorden van Pakistan, midden in de prachtige pakistaanse bergen (Hindukush). In Gilgit ontmoetten we Punto (italie), Fabricio (brasil) en Mihai (romania) weer. Ook ontmoetten we 2 jongens die in een prachtig beschilderd busje van Engeland naar India zijn gereisd en nu weer op de terugweg zijn. Nu weten jullie in wat voor gezelschap ik me bevond en kan ik gaan vertellen wat ik dan wel niet allemaal heb uitgespookt.
Allereerst gingen we met zijn allen het busje in, op weg naar Passu. Onderweg konden we stoppen waar we maar wilden, wat een luxe. En wat was de weg mooi! We reden over de karakoram highway, die helemaal naar China gaat (de silk route). Onderweg reden we langs prachtige ruige bergen met besneeuwde toppen en diepe ravijnen met wilde rivieren. In Passu aangekomen settelden we ons in onze kamers en vermaakten we ons wat met de hoelahoops en jongleerballen (Ros maakt deel uit van een circusgroep die kinderen in India circusdingen leerden, ik bevind me nu met een ander deel van die groep) tot het etenstijd was. De dag erna wandelden we met zijn allen naar de Passu gletsjer, die we daarna ook op gingen. We hoopten dat we aande andere kant omhoog konden klauteren naar een weg die we zagen, maar dat bleek iets te gevaarlijk, we zagen flink wat kleine lawinetjes naar beneden komen. Dus we gingen dezelfde route over de gletsjer weer terug naar waar we vandaan kwamen. Dat was voor mij trouwens nog helemaal niet zo gemakkelijk, sommige stukjes waren best steil en glibberig voor mij en mijn oude vertrouwde pumaatjes (waar doet dit me aan herinneren...). Maar maak jullie niet ongerust, Punto en Fabricio zijn bergbeklimmers, dus ik was in goede handen. De dag erna was het alweer afscheid neem tijd, Ros, Mihai, Henry en Rupert gingen met hun busje alweer terug naar Gilgit. Ze waren allemaal al een tijd (ruim een jaar) onderweg en konden de stal al ruiken...
Punto, Fabricio, ik en onze nieuwste aanwinst Matt (ook van de circusgroep), besloten naar Chapursan valley te gaan, nog verder noordelijk. Zo ver noordelijk dat het nog maar 3 a 4 uur lopen was naar de grens met afghanistan... (ongeveer 15 km)In de zomer is het zelfs mogelijk om even afghanistan in te hoppen, maar nu kan dat nog niet, de passen zijn nog dichtgesneeuwd. Maar Chapursan valley was supermooi, we verbleven in een 'hotel', het was iemands huis, die probeerd er een hotel van te maken. We sliepen op hele dunne matrasjes op de grond, we aten ook op die matjes. Er komen niet veel toeristen naar Chapursan, waarschijnlijk omdat het iets te veel uit de route is. Daar maakten we een trek naar een heilige plek, waarbij we vlak langs (en zelfs een beetje over) gletsjers liepen. Op de terugweg namen we de shortcut, maar we wistenniet waar de brug was, dus uiteindelijk hebben we door 2 riviertjes moeten waden, alleen voeten hoor, tot net onder de knie. KOUD! 200 meter verderop konden we de gletsjer zien liggen waar het water vandaan kwam!
Na Chapursan gingen we snel weer terug naar Gilgit, om op tijd te zijn voor de laatste polo wedstrijden. Er was een toernooi gaande en wij wilden er graag nog een wedstrijdje van meepikken. We hebben 2 wedstrijden gezien, de eerste was de finale van de B-teams, een beetje saai. Het kon niemand geloof ik echt iets schelen wie er zou winnen, bovendien zaten wij in de VIP area, gezellig met een koekje en chay, maar de emoties liepen niet echt hoog op. Maar de dag erna gingen we tussen het 'gewone volk' (:)) zitten. Super was het. Het is zo mooi om te zien hoe die paarden rennen en hoe de spelers de paarden kunnen besturen. De toeschouwers zitten en staan ook vlak achter de goalpalen, dus regelmatig stormen de spelers op hun paarden dwars door het publiek, omdat ze niet op tijd kunnen remmen. Ik zat gelukkig hoog en droog op de tribune, naast 2 mannen die me steeds vertelden wat de stand was en wat er gebeurde, heel aardig. Vandaag hoorde ik van een zwitserse vrouw die hier een tijd blijft dat ik op TV was, zij keek de wedstrijd de dag erna op televisie en ze heeft me wel 5 keer gezien. De tribunes zijn wel bijna 2 meter hoog, je moet door iemand geholpen worden om er op te klauteren... op TV kon iedereen zien hoe ik op mijn allercharmantst omhoog probeerde te komen... haha, tis tog wat. Tsja, dat krijg je kennelijk als je in een knalblauwe sjalwar kameez (broek en shirt, pakistani stijl) polo gaat kijken.
Een paar dagen geleden heb ik nog een trek gedaan naar een plek waarvandaan je een schitterend uitzicht hebt op Nanga Parbat, een berg van 8126 meter hoog, schitterend. We konden omhoog met de jeep, maar dat zou 6 euro p.p. kosten (we waren met 6), wat belachelijk duur is in Pakistan. Dus wij besloten de 4 uur omhoog te lopen... uitgeput waren we achteraf (in 4 uur lopen hebben we ongeveer 2300 meter geklommen), maar het was de moeite waard.
Ik heb de vorige keer foto's geupload, maar er niets bij gezet... dat ga ik ook niet doen. Jammer, maar de computer is te langzaam. De laatste paar weken heeft Punto veel fotos gemaakt, dus die komen pas later, inshalla (als god het wil). Ik heb trouwens helemaal geen last van Fitna, mensen zijn nog steeds zo aardig als maar kan.
Hoop dat bij jullie ook alles goed gaat.
Groeten,
Tesse
Veel gebeurd sinds de vorige keer dat ik schreef! Vanaf Lahore ben ik samen met Ros, een engels meisje, naar Gilgit gereisd. Gilgit ligt ver in het noorden van Pakistan, midden in de prachtige pakistaanse bergen (Hindukush). In Gilgit ontmoetten we Punto (italie), Fabricio (brasil) en Mihai (romania) weer. Ook ontmoetten we 2 jongens die in een prachtig beschilderd busje van Engeland naar India zijn gereisd en nu weer op de terugweg zijn. Nu weten jullie in wat voor gezelschap ik me bevond en kan ik gaan vertellen wat ik dan wel niet allemaal heb uitgespookt.
Allereerst gingen we met zijn allen het busje in, op weg naar Passu. Onderweg konden we stoppen waar we maar wilden, wat een luxe. En wat was de weg mooi! We reden over de karakoram highway, die helemaal naar China gaat (de silk route). Onderweg reden we langs prachtige ruige bergen met besneeuwde toppen en diepe ravijnen met wilde rivieren. In Passu aangekomen settelden we ons in onze kamers en vermaakten we ons wat met de hoelahoops en jongleerballen (Ros maakt deel uit van een circusgroep die kinderen in India circusdingen leerden, ik bevind me nu met een ander deel van die groep) tot het etenstijd was. De dag erna wandelden we met zijn allen naar de Passu gletsjer, die we daarna ook op gingen. We hoopten dat we aande andere kant omhoog konden klauteren naar een weg die we zagen, maar dat bleek iets te gevaarlijk, we zagen flink wat kleine lawinetjes naar beneden komen. Dus we gingen dezelfde route over de gletsjer weer terug naar waar we vandaan kwamen. Dat was voor mij trouwens nog helemaal niet zo gemakkelijk, sommige stukjes waren best steil en glibberig voor mij en mijn oude vertrouwde pumaatjes (waar doet dit me aan herinneren...). Maar maak jullie niet ongerust, Punto en Fabricio zijn bergbeklimmers, dus ik was in goede handen. De dag erna was het alweer afscheid neem tijd, Ros, Mihai, Henry en Rupert gingen met hun busje alweer terug naar Gilgit. Ze waren allemaal al een tijd (ruim een jaar) onderweg en konden de stal al ruiken...
Punto, Fabricio, ik en onze nieuwste aanwinst Matt (ook van de circusgroep), besloten naar Chapursan valley te gaan, nog verder noordelijk. Zo ver noordelijk dat het nog maar 3 a 4 uur lopen was naar de grens met afghanistan... (ongeveer 15 km)In de zomer is het zelfs mogelijk om even afghanistan in te hoppen, maar nu kan dat nog niet, de passen zijn nog dichtgesneeuwd. Maar Chapursan valley was supermooi, we verbleven in een 'hotel', het was iemands huis, die probeerd er een hotel van te maken. We sliepen op hele dunne matrasjes op de grond, we aten ook op die matjes. Er komen niet veel toeristen naar Chapursan, waarschijnlijk omdat het iets te veel uit de route is. Daar maakten we een trek naar een heilige plek, waarbij we vlak langs (en zelfs een beetje over) gletsjers liepen. Op de terugweg namen we de shortcut, maar we wistenniet waar de brug was, dus uiteindelijk hebben we door 2 riviertjes moeten waden, alleen voeten hoor, tot net onder de knie. KOUD! 200 meter verderop konden we de gletsjer zien liggen waar het water vandaan kwam!
Na Chapursan gingen we snel weer terug naar Gilgit, om op tijd te zijn voor de laatste polo wedstrijden. Er was een toernooi gaande en wij wilden er graag nog een wedstrijdje van meepikken. We hebben 2 wedstrijden gezien, de eerste was de finale van de B-teams, een beetje saai. Het kon niemand geloof ik echt iets schelen wie er zou winnen, bovendien zaten wij in de VIP area, gezellig met een koekje en chay, maar de emoties liepen niet echt hoog op. Maar de dag erna gingen we tussen het 'gewone volk' (:)) zitten. Super was het. Het is zo mooi om te zien hoe die paarden rennen en hoe de spelers de paarden kunnen besturen. De toeschouwers zitten en staan ook vlak achter de goalpalen, dus regelmatig stormen de spelers op hun paarden dwars door het publiek, omdat ze niet op tijd kunnen remmen. Ik zat gelukkig hoog en droog op de tribune, naast 2 mannen die me steeds vertelden wat de stand was en wat er gebeurde, heel aardig. Vandaag hoorde ik van een zwitserse vrouw die hier een tijd blijft dat ik op TV was, zij keek de wedstrijd de dag erna op televisie en ze heeft me wel 5 keer gezien. De tribunes zijn wel bijna 2 meter hoog, je moet door iemand geholpen worden om er op te klauteren... op TV kon iedereen zien hoe ik op mijn allercharmantst omhoog probeerde te komen... haha, tis tog wat. Tsja, dat krijg je kennelijk als je in een knalblauwe sjalwar kameez (broek en shirt, pakistani stijl) polo gaat kijken.
Een paar dagen geleden heb ik nog een trek gedaan naar een plek waarvandaan je een schitterend uitzicht hebt op Nanga Parbat, een berg van 8126 meter hoog, schitterend. We konden omhoog met de jeep, maar dat zou 6 euro p.p. kosten (we waren met 6), wat belachelijk duur is in Pakistan. Dus wij besloten de 4 uur omhoog te lopen... uitgeput waren we achteraf (in 4 uur lopen hebben we ongeveer 2300 meter geklommen), maar het was de moeite waard.
Ik heb de vorige keer foto's geupload, maar er niets bij gezet... dat ga ik ook niet doen. Jammer, maar de computer is te langzaam. De laatste paar weken heeft Punto veel fotos gemaakt, dus die komen pas later, inshalla (als god het wil). Ik heb trouwens helemaal geen last van Fitna, mensen zijn nog steeds zo aardig als maar kan.
Hoop dat bij jullie ook alles goed gaat.
Groeten,
Tesse
-
28 April 2008 - 10:49
Meike:
Tes! klinkt goed om met circusvolk rond te trekken, zit een showtje geven er al in? verhalen klinken avontuurlijk en overweldigend. nog op weg naar india? of is china de toekomst? liefs -
28 April 2008 - 14:16
Tesse Zelf:
oja, vergeten erin te zetten, de volgende stap is toch maar gewoon India. Of gewoon... -
28 April 2008 - 15:09
Valery:
Wow super mooie foto's en leuk verhaal! veel plezier nog. Je doet woensdag toch wel even oranje kleren aan ofzo hè? haha
x -
29 April 2008 - 08:21
Margreet:
Ha die Tesse,
Ik ga je steeds meer benijden om al je prachtige avonturen. In het begin leek het me wel erg gewaagd voor een meisje alleen. Maar nu lijkt het me fantastisch! Wat een ervaringen, dit nemen ze je nooit meer af! Hou je haaks verder!
groetjes, Margreet -
29 April 2008 - 08:55
Daan:
Waar is het Duitse echtpaar gebleven?
Groeten uit Appelscha waar we onze eigen avonturen beleven. -
29 April 2008 - 10:53
Maaike Bosch (Promo):
Heey tess!
Ik volg je verhalen elke keer hoor!
Vind het allemaal zo spannend hahaha! Echt top dat je weer op reis bent gegaan! Klinkt allemaal echt zo cool! Ik wacht met smart naar je volgende verhaal!!
Kuss maaike -
29 April 2008 - 13:59
Sanne-Fleur:
Hee tes!
thanks voor je berichtje!Lief...
Jij vermaakt je wel,zoals verwacht :)
Veel plezier nog en ALS je tijd hebt in india, ga naar varanasi (bij de ganges)
Kusje San -
29 April 2008 - 22:29
Rita:
Ha Tes, super hoor wat jij allemaal meemaakt.Je steekt ons helemaal aan met je avonturen : wij maken ons op voor koninginnedag in het Vondelpark en voor het traditionele kampeerfestijn met hemelvaart. Dit keer gaan we naar Zeeland, ook niet gering toch ! Je moet er wat van maken, dat geldt ten slotte voor ons allemaal. Veel plezier !groetjes
Rita -
02 Mei 2008 - 23:01
Anneke:
Hoi lieve Tes, leuk weer een verhaal van je te lezen. Wij zijn net terug van een weekje Appelscha (????, ja, ja, op de grens van Friesland met Drenthe), ook heel avontuurlijk .......
Geniet lekker door en inderdaad, doe Varanasi aan, da's heel bijzonder.
Veel liefs, -
04 Mei 2008 - 06:53
Eric:
Hoi Tes,
al weer met die afgetrapte puma'tjes de bergen in; misschien iets voor je verjaardag die bergschoenen ? Klinkt wel erg goed waar je allemaal terecht komt. Hier begint het een beetje zomers te worden. Zo'n 20 graden en de koolmeesjes die over enkele weken weer hun nestje gaan verlaten. Vleermuizen en zwaluwen die rond de schemering over ons heen scheren. Daarvoor op avontuur geweest in het roemruchte Appelscha, van waaruit we Veenhuizen hebben bezocht. Een boeven- en rovers opslag al jaar en dag, met een afsluitend ritje in de oude boevenbus. En gisteren weer wat cultuur gesnoven in het filmhuis; Tuya's marriage, een mooie film vol tragiek van het leven die zich afspeelt in Mongolie. Kortom, ook in Bussum e.o. natuur, cultuur en avontuur. Geniet ze van je mooie reis. -
04 Mei 2008 - 08:58
Suzan:
hoi lieve Tes,
Ook wij melden ons weer na een weekje Donau-fietsen. Wat ben je toch een sportieve uitdaging opzoekende grietepiet. Dat móet je wel van ons hebben :) want zo'n 400 km fietsen is toch ook best grensverleggend ....
Edoch, we zijn weer thuis en dus weer te skypen.....
Heel veel liefs en blijf nog ff genieten want je definitieve inschrijving voor aardwetenschappen aan de VU is binnen :)
xxx -
28 Mei 2008 - 13:23
Carla:
Hoi Tesse, je komt wel bijzondere mensen tegen. Iedereen heeft zin om te trekken en is nieuwsgierig naar 'het andere'. Jeetje, hoe jij nu straks weer moet wennen ...Ik kom net terug uit Marokko. Pracht land, kleurrijk, lieve mensen, geen k.marokkaantjes gezien.
Geniet nog even!! liefs, Carla
-
28 Mei 2008 - 19:31
Geert:
dag tesse
ik hoorde zaterdag in bussum dat jij in het verre oosten zit. leuk om van je ouders te horen hoe jij dit aanpakt en hoe zij dit beleven...
natuurlijk stond je tesse-waar-ben je etc. link nog bij mijn favorieten.
ik heb nog niet alle verhalen gelezen, maar wil uiteraard groeten overbrengen van de kaaskoppen.
wij vinden het fantastisch dat jij zo ontzettend veel boeiende ervaringen opdoet en wensen je nog veel plezier in de komende periode. mayla,daan,vroniegeert.
-
30 Mei 2008 - 19:40
Fermie:
Tesse!!
Wat een supervette verhalen allemaal! En je korte haar, hihi :), is het alweer wat gegroeid? Ik ben benieuwd waar je je nu weer helemaal bevindt en wat je aan het meemaken bent.
Ik ben nu 3,5 week terug uit Guate en wil heeeel graag weer terug..
Anyway, geniet van waar je mee bezig bent!!
xx Jas -
03 Juni 2008 - 22:44
Suzan:
hoi lieve Tes,
Nou, als jij ff niks meer schrijft, doe ik het maar. Ik vond het namelijk superverrasend en fijn je vanmiddag opeens aan de telefoon te hebben. De lijn was niet best maar wat ik wél hoorde was dat je een en al vrolijkheid bent en heel zeker van je zaakjes.En vooral: van wat je nog wil gaan doen.
Toch wel een eng idee dat jij een dag na de aanslag in Islamabad was.
Ik zat nét in de krant er over te lezen toen je belde......toevallig?
Maar ik vertrouw nog steeds op je inmiddels waarschijnlijk zeer sterk ontwikkelde intuïtie. Fijn dat je een visum voor 3 weken voor Iran hebt gekregen.
Goeie reis daar naar toe en ik hoop echt op foto's , ook van je daar op maat gemaakte kleding. Ben zó benieuwd!
Liefs en dikke knuffel,
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
