Zooo, das lang geleden!

Ja,het is zeker lang geleden dat jullie voor het laatst van mij hebben gehoord... Jullie wisten het waarschijnlijk al (of konden het wel raden...), maar ik bevind me al lang niet meer in Tehran. Ondertussen heb ik me al door Turkije heengewerkt, een bussprongetje naar Roemenie gemaakt en vandaar de trein naar huis gepakt. Nu ben ik in Amsterdam.

Groeten!

Tesse

Haha, geintje! Daar zal ik het niet bij laten. Ik wil jullie wel iets uitgebreider vertellen wat ik zoal heb gedaan op het laatst. Daar zitten namelijk nog best wat leuke dingetjes tussen, al zeg ik het zelf.
De busreis van Tehran naar Erzurum (Turkije) duurde redelijk lang, omdat onze bus 2 keer grondig werd gechecked (aan beide zijden). De bus bracht me niet naar Erzurum zelf, maar stopte iets daarbuiten, langs de weg. Gelukkig stapte er ook nog een andere vrouw uit, met haar nichtje (een 6-jarig meisje). Zij werd door haar man opgehaald en wilde mij ook wel even in Erzurum afzetten. In de auto raakten we aan de praat (de man sprak duits, ik eigenlijk niet, maar het lukte toch) en ze boden me eigenlijk al heel snel aan om bij hun te blijven slapen, in een dorpje zo'n 90 km. buiten Erzurum. Dat leek me heel erg leuk, dus een paar uurtjes later stapte ik uit de auto in een heel klein dorpje en werd ik verwelkomd door 2 aardige meisjes van mijn leeftijd en een jongetje van 10. Ik heb daar 3 nachten geslapen, ben meegeweest op familie-uitjes naar broers en grootouders, en heb zelfs een dagje op het land gewerkt! Onkruid wieden in het aardappelveld, ZWAAR! superzwaar. Gelukkig werden we ( =ik en de 2 meisjes) gered door zwaar onweer... gelukkig, want de blaren stonden al op mijn handen!
Het was een leuke introductie van Turkije, ik heb echt het turkse leven meegemaakt. Doordat de meisjes daar een hoofddoek droegen, bleef ik hem ook dragen, ik heb zelfs 2 turkse hoofddoeken van ze gekregen! Volgens mij vonden ze mijn pakistaanse hoofddoek maar lelijk... Omdat ik het daar zo leuk vond had ik toch besloten niet meer naar Syrie te gaan, maar gewoon in Turkije te blijven. Na Erzurum ging ik naar het zuiden van Turkije, Sanliurfa, waar je de grot kan vinden waar Abraham is geboren. Daar heb ik uiteraard een kijkje in genomen. Ook ben ik naar een klein arabierendorp geweest, waar ik thee heb gedronken met een paar prachtig geklede arabierenvrouwen, glitter en fluweel en dergelijke, heel mooi. Toen ik later die dag langs het toeristeniinformatiehokje in Sanliurfa liep, kwam er als een razende een man uit het hokje op me aflopen. Hij werkte als toeristen informateur (dat heet geloof ik anders, maar ik weet niet hoe) en hij had wat studenten die engels van hem leerden, of ik daar even mee wilde praten. Ja hoor, dat wilde ik wel. Echt praten kon ik niet met ze, en dat had 2 verschillende redenen. Reden 1 is dat ze het gewoon nauwelijks spraken, ik weet niet of zij nou zo dom waren of de leraar zo slecht, maar er kwam echt niets uit. Reden 2 was enigszins hilarisch, namelijk: Ze waren zo onder de indruk van mijn verpletterende schoonheid dat ze helemaal in de war waren! hihi...dat snappen jullie natuurlijk allemaal wel. Kennelijk sprak de leraar in de verkeerde kant van de telefoon, 1 jongen moest bidden (hij was gelovig) en kwam na 5 (!) minuten alweer terug van de moskee, helemaal hijgend. Hij had letterlijk gerend en maar 5 minuten met Allah gepraat, terwijl daar eigenlijk minstens 12 minuten voor gebruikt moeten worden... Zo waren er nog meer van die grappig dingen. 's avonds ging ik weer met ze mee en toen had een meisje taart gemaakt en er was thee... heel gezellig.
En toen ging ik naar Capadoccia, in midden turkije. CULTUURSCHOK van hier tot tokyo. In Urfa liep ik zelfs nog af en toe met een hoofddoek (meer voor de zon maar toch), dus het contrast was echt levensgroot toen ik in Capadoccia kwam en alleen maar toeristen zag lopen in hotpants met blote buiken en een decolleté! Begrepen die mensen niet dat dit een moslimland is? Kunnen ze niet iets beter hun best doen deze cultuur te respecteren? Later bleek dat ook Turkse meisjes in west-turkije zich soms even bloot kleden, maar dat had ik echt niet verwacht na bij zo'n gezinnetje in oost-turkije te zijn geweest... Het duurde op zich niet heel lang tot ik me iig op het gebied van bier had aangepast. De pakistaanse kleding ik wel nog wat langer blijven hangen... eigenlijk wel tot thuis. Maar dat eerste koude biertje was heerlijk!
Daarna ben ik naar de kust geweest van Turkije, 1 plek met eigenlijk alleen turkse toeristen en daarna naar Olympos, waar internationale toeristen kwamen. Lekker even geluierd aan het strand. Daarna snel door naar Istanbul en toen naar Roemenie waar ik mijn ouders heb ontmoet. Een paar nachten met hun doorgebracht, waaronder 2 nachten in een roma(zigeuner)dorpje, dat was wel een hele ervaring. Leuk om de ouders weer te zien. Daarna heb ik in mijn eentje nog een paar dagen door Roemenie gereisd. Op het laatst had ik mijn ouders weer ontmoet in Timisoara. Ik zou eigenlijk naar een hostel gaan, maar ik kon mijn hostel niet vinden. Er bleken 2 hostels te zijn met dezelfde naam en mensen wisten alleen waar de dure was... daar wilde ik dus niet heen. Ik heb nog even in het centrum gekeken of ik iets zag, maar alles was heel duur en het was ondertussen ook al 10 uur 's avonds en donker... dus ik belde pappie op! heheh, ben ik lekker bij hun in het tentje gedoken (mini 2-persoonstentje, met zijn 3-en...). Gezellig...
Vanaf Timisoara ben ik in 1 keer door naar Nederland getreind, 30 juli was ik weer thuis!
En nu zit ik op mijn mooie kamertje in Amsterdam, vlakbij het museumplein, met 5 leuke huisgenootjes en ga ik elke dag naar de universiteit! wat een verschil! Maar vooralsnog vermaak ik me best hier, nu ik net deze verhalen heb opgeschreven vind ik het wel heel erg jammer dat het nu allemaal voorbij is, maar ik maak nu ook weer allemaal leuke, nieuwe dingen mee. Heel erg bedankt voor het lezen en voor de reacties. Altijd leuk.

Ik studeer trouwens aardwetenschappen aan de VU, en over een paar weken heb ik al mijn eerste weekje veldwerk naar de Ardennen... het is wel geen zuid-amerika of Pakistan, maar het is in ieder geval iets.

De komende tijd, lánge tijd (als het goed is), zullen jullie dus niets meer van mij vernemen op deze site. Maar inshallah krijgen jullie op een goede dag toch weer bericht, en wie weet waar ik me dan bevind...

Oh jongens, ik word nu wel een beetje verdrietig...

nou ja, tot ziens!

Tesse